De wiek van de molen
tikt steeds even de zon aan
met een wanhoopsarmgebaar overbrugt
een frisbee dertig meter door de wind opkomend zand
het strand is een uitvergroting
van de behoefte aan verstrooiing
hier hoest men woorden in vele talen als zandkorrels die de maag schuren
terwijl zorgzaamheid uit plastic flesjes druppelt
en als vandalisme rond blijft slingeren
een teken gezet
een kreet geschreeuwd
morgen in het maanlicht de pure naaktheid
tegen de zon weerkaatsend
jaloezie
kwetsbaarheid
kunnen nooit geen vrede sluiten
vrienden niets te nimmer
proosten op het eeuwig lijn recht tegen over elkaar staande houden
poten gekruist een hek in het midden
geen wc in de verste verte te vinden
wie hier een vangnet werpt
zeeft het leven snel en zorgvuldig
schelpdieren glanzen na zonsondergang
kwallen resten fonkelen in het maanlicht
ieder zo zijn ding
als de wereld eerlijk verdeeld zou zijn
de nacht gelijk aan dag zou zijn
maar dag vult hebberig zijn zakken grist alles voor de neus van nacht weg
nacht zakt eenzaam neer in zijn eigen schaduw blijven hangen
en alle surfers dragen zwarte pakken
by mq
Geen opmerkingen:
Een reactie posten